Transformatie, van een Lelijk eendje naar een Zwaan.

Als klein meisje zat ik ooit voor mijn bed en vroeg God: Oh lieve Heer wilt u er alstublieft voor zorgen dat ik mooier word en dat ik minder hersens krijg? (Ik was zo reëel om er wel iets voor terug te vragen). Ik was wanhopig, ik werd gepest op school, zat altijd als laatste bij de gymnastiek op het bankje te wachten tot iemand mij wel zag zitten als ploeggenoot. En ik bleef over, dus niemand wilde mij. Ook was ik dik en noemden ze mij Bolle.

Er ontstond in mij een groot verlangen om wel iets voor te stellen opdat mensen mij echt konden zien. Toen ik ouder werd, zag ik een yogadocent op één been staan en dacht, dat is wat ik wil. Ook had ik een grenzeloze bewondering voor al die mensen die spontaan en vrijuit konden praten in een groep. Mijn eigen criticus was zo groot, dat ik dat niet durfde.

Het enige waar ik goed in was, was leren op school en dat had ik dus graag willen inruilen.In mijn puberteit, ging ik helemaal los. Ik ontdekte dat jongens mij mooi vonden. Dus, leren deed ik niet meer. Ik kreeg waardering op een andere manier.

Toen ik 15 jaar was kocht ik een spiegel met een afbeelding, genaamd: The ugly ducling. Een eendje dat droevig met een knapzak over de wereld liep. Ik voelde me net zo verstoten als dat eendje. Ik was nog zo op zoek naar de plaats die ik kon innemen in de wereld.

Later kwam ik het sprookje van het lelijke eendje tegen in het werk van Hans Knibbe, de grondlegger van de Zijnsoriëntatie. Hij schrijft dat alles draait om het moment dat je ontdekt dat je al de tijd al een Zwaan was.

Ik was echter nog niet zover. Na vele jaren heel sterk mijn rebel te hebben geleefd, kwam ik er achter dat ik wilde studeren. Ik volgde de lerarenopleiding en deed een yoga-opleiding. Hierna volgden nog veel studies en trainingen.

Mijn verlangen om te ontdekken waar het nou echt om gaat in het leven, was nog steeds groot. Het was als het ware of ik langzaam open ging en hoe minder ik deed, hoe meer ik ontdekte dat ik makkelijker ging praten voor groepen en dat mijn lichaam wel degelijk in staat was om lenig en soepel te zijn. Het was alsof mijn verlangen een vorm aannam. Natuurlijk heb ik er ook voor gewerkt maar zelden dacht ik terug aan dit kleine ongelukkige meisje.

Ik ben nu 61 en kijk met verbazing terug. Het is net alsof alle puzzelstukjes passen. Alle periodes in mijn leven hebben mij gebracht tot waar ik nu ben. Net als het lelijke eendje dat hardnekkig probeerde om een eend te worden en dan ontdekt dat het al lang een prachtige zwaan is.